Allemaal grappige rimpeltjes

Af en toe, tijdens de les, probeerde Michael naar Lenny te kijken. Dat was lastig, want ze zat schuin achter hem en niemand mocht het merken.
Hij wilde niet dat de anderen zouden denken dat hij verliefd op haar was. Dat was hij niet. Hij wilde best doen alsof, maar voordat hij deed-alsof wilde hij eerst zeker weten dat hij niet voor gek zou staan.
Die kans leek niet zo groot. Lenny had best een leuk gezicht, eigenlijk. Vooral als ze lachte.
In de pauzes kon hij haar beter bestuderen, dan hoefde hij zich niet steeds zo heel opvallend om te draaien. Dan kon hij gewoon in een hoekje gaan staan en kijken. Zogenaamd naar iedereen tegelijk, maar eigenlijk alleen maar naar Lenny.
Na een paar pauzes wist hij het zeker: ze had beslist een leuk gezicht als ze glimlachte. Ze kreeg dan allemaal grappige rimpeltjes bovenaan haar neus. Ja, daar kon je rustig naast lopen zonder dat je uitgelachen werd.
Wat ook meeviel: Lenny gedroeg zich in de pauzes ook niet stom. Ze ging niet als een debiel staan giechelen, zoals Kymbyrly en Yu en Simone. Ze ging gewoon spelen. Daarbij was ze aardig voor ongeveer iedereen, maar ze kon soms plotseling heel venijnig snauwen.
Tja, dacht Michael. Af en toe een snauw - is dat erg? Ze was in ieder geval geen watje. En een watje zijn, dat is een stuk erger dan af en toe een snauw.
Eigenlijk was alles aan Lenny wel leuk. Als je het zo bekeek was het best raar, dat er niemand verliefd op haar was.