zilver-glimmende kat

Kymbyrly vond zichelf niet mooi. Alleen wanneer haar nagels vers gelakt waren, dan leek het nog ergens naar. Én als ze net naar de kapper geweest was. Daar ging ze elke drie weken heen, samen met haar moeder. Dan mochten ze op stoelen naast elkaar en dan werden ze tegelijkertijd geknipt. Ze kletsten met de kapsters en met elkaar, een gesprek voor vier personen. Kymbyrly mocht meepraten alsof ze eem groot mens was. Dat waren haar fijnste middagen. En voor haar moeder ook. Als Kymbyrly (of haar moeder) heel verdrietig was, gingen ze wel eens gewoon zo maar naar de kapper, terwijl de drie weken nog niet eens om waren.
Dan lakte Kymbyrly 's avonds haar nagels en dan vond ze zichzelf bijna net zo mooi als mama. En mama was prachtig mooi - dat moest, voor haar werk.
Maar Kymbyrly zag zichzelf maar al te vaak in de spiegel zonder nagellak. Of als haar haar niet goed zat.En dan was ze helemaal niet mooi, ook al trok ze haar allermooiste bloes aan. De wit met roze bloes met de zilver-glimmende kat erop. En de zilverglimmende laarsjes.
Nee, ze was niet mooi. Ze was ook niet geweldig en fantastisch, zoals Marit.
Wie zou haar nou leuk kunnen vinden?

Ze had geen idee dat er drie jongens uit de klas verliefd op haar waren. Bob, nog wel!
Kymbyrly was zelf op Bob, maar toen hij haar om verkering had gevraagd had ze nee gezegd.
Ze durfde geen ja.
Want Marit vond Bob stom.