Ballet

Marit en Kymbyrly waren vriendinnen. Hele hele echte. Ze deden alles samen: ze zaten samen op ballet en bereidden samen hun spreekbeurten voor (over ballet) en keken samen tv (series met ballet erin). Ze liepen altijd samen naar school (onderweg deden ze elkaar balletpasjes voor) en ze kletsten voortdurend samen (over van alles en nog wat (ballet)).

Marit had een hekel aan Kymbyrly.
Kymbyrly had een hekel aan ballet.

Kymbyrly was veel beter in ballet dan Marit: ze moest op de les alles voordoen en bij het optreden aan het eind van de cursus moest ze een solo dansen. In haar eentje dus. Dat wilde ze allemaal niet, maar ze moest. Of eigenlijk: ze mocht - én ze durfde geen nee te zeggen.
Ze dacht: als ik nee zeg, dan weet Marit dat ik niet van ballet houd. En dan wil ze mijn vriendin niet meer zijn.
Tegelijkertijd dacht Marit: wat is die Kymbyrly toch een aanstelster, met haar zorgvuldig geknipte krullen en haar gelakte nagels en die stomme gilletjes die ze altijd laat horen als de jongens weer eens vieze woorden zeggen. En weet je wat vooral stom is? Dat ze altijd maar weer vooraan staat bij ballet en alles voor wil doen en zo. Anderen willen ook wel eens, hoor!
Maar dat zei ze allemaal niet, want dan wilde Kymbyrly haar vriendin niet meer zijn. En met wie moest ze anders de hele dag over ballet praten?
Het is lang niet altijd een lolletje, als je vriendinnen bent!