Een echt prinsessenbed heeft een dakje

Het bed van Lenny was niet zomaar een bed. Het was een prinsessenbed. Een hemelbed, met goudgeverfde palen op de hoeken en gordijntjes tussen de palen. De gordijntjes konden dicht en dan lag je in een soort hut. Dan voelde je je helemaal warm en veilig en beschermd. Lenny deed graag de gordijntjes dicht als ze boos was, of verdrietig. Dan lag ze op haar rug en keek naar het plafond, en dan leek het net of de rest van de wereld niet bestond.
Dat kwam goed uit, want het lag altijd aan de rest van de wereld als Lenny boos was (of verdrietig).
Het was trouwens niet de bedoeling, dat ze naar het plafond kon kijken. Een echt prinsessenbed heeft een dakje, tenslotte. Een dakje van doek. Maar de vader van Lenny had het bed zelf gemaakt en hij was een beetje lui. Hij was heel handig, daar niet van. Hij kon hele mooie dingen maken. Maar hij maakte ze nooit helemaal áf.
Daardoor kon Lenny, als ze op haar rug op bed lag, gewoon het plafond zien en de barsten tellen.
Nou ja, de barsten tellen, dat kon ze niet écht, natuurlijk.
Daar waren er teveel voor.
Papa had de hele kamer in orde gemaakt, maar toen hij het plafond moest doen was hij tv gaan kijken.
'Dat plafond verven, dat heeft geen zin,' zei hij. 'Het moet helemaal opnieuw gestuukt, en dat red ik vandaag niet meer. Dat doe ik morgen. Ik vind namelijk, als je iets doet, dan moet je het ook meteen goed doen.'
Het was nu drie jaar geleden dat hij dat gezegd had en hij had het nog steeds niet goed gedaan. En ook niet slecht. Hij had het eigenlijk gewoon helemaal niet gedaan.
'Tja,' zei hij schouderophalend, 'nu kan het niet meer. Nu staat er een bed onder dus kan ik er niet meer bij. En als ik er niet bij kan, kan ik het ook niet goed doen.
Dus: wel barsten. En geen dakje.