Dat was ze allemaal niet

'Wou je zeggen dat ik niet goed kan balletten?' Als Marit een tekenfilm was geweest, had je stoom uit haar oren zien komen. Zo kwaad was ze.
'Nee nee,' protesteerde Kymbyrly haastig, 'dat wou ik helemaal niet zeggen!' Inderdaad. Het was wel waar, maar Kymbyrly wilde dat niet zeggen. Anders zou Marit nooit meer vriendinnen met haar willen zijn. En ze wilde zo vreselijk graag dat Marit haar aardig vond. Marit was slim en mooi en geweldig.
Tenminste, dat vond Kymbyrly. Maar zo vreselijk slim was Marit eigenlijk niet. En mooi? Ach, het is maar wat je mooi vindt. Maar ze was zonder meer geweldig. Dat vond Marit zelf, en ze was er zo ongelooflijk van overtuigd dat Kymbyrly haar geloofde. En niet alleen Kymbyrly. De halve klas vond Marit helemaal fantastisch.
Als je zou vragen wat er dan zo goed was aan Marit, dan zouden ze bijvoorbeeld zeggen dat ze mooi was. Of grappig. Of goed in ballet. Of nog honderd andere dingen.
Maar ze was niet buitengewoon mooi. Een helemaal niet grappig. En niet bepaald goed in ballet. En die andere honderd dingen was ze ook allemaal niet.

Als je haar zelf had gevraagd of ze geweldig was, had ze je verbaasd aangekeken en gezegd: 'Maar natuurlijk!'
En als je dan had gevraagd wat er dan zo bijzonder aan haar was, had ze je nóg verbaasder aangekeken en gelachen: 'Ik ben maar heel gewoon, hoor!'
Ja maar Marit, ja maar Marit, iedereen is heel gewoon. En de meeste mensen vinden zichzelf helemaal niet zo geweldig.
Nou, vond Marit, dat is dan heel zielig voor al die mensen. Maar dat is dan hun probleem. Ik kan je vertellen: het leven is een stuk leuker als je jezelf geweldig vindt.
En daar had ze gelijk in.
Het is een leuke truc, als je het kunt.
En Marit kon het heel goed.
En Kymbyrly kon het helemaal niet.