Haha! Dat kan natuurlijk niet!

Onderaan de berkenboom lag een bezem. Een ouderwetse takkenbezem, van het soort dat héél vroeger gebruikt werd, toen Tante Heleen nog jong was. Nu had niemand er meer een. Behalve Tante Heleen natuurlijk. Die deed er nog steeds haar huisje mee.
'Weet u,' zei brandweercommandant Lodewijk, 'als ik u weer eens van de kast moest halen, en ik zag onderaan de kast uw bezem liggen, dan dacht ik: Tja, zo'n bezem bewaart ze natuurlijk in een hoekje van de kamer. Tussen de kast en de muur. En als ze op de kast klimt, dan valt-ie om. Logisch.'
'Maar hier onderaan de boom? Wat is daar logisch aan? Ik zou bijna gaan denken dat u de bezem als polsstok gebruikt hebt. Een flinke aanloop, de bezemsteel tussen twee tegels en dan hup, springen maar. Haha! Dat kan natuurlijk niet!'
'Nee, haha,' lachte Tante Heleen. 'Dat kan niet, hè? Dan zou ik een hoogspring-kampioen moeten zijn, en dat ben ik niet. Ik ben al oud, hoor! Ja ja.'
'Of,' grinnikte Lodewijk, 'dat u er als een heks op rondvliegt. Haha! Dat kan al helemáál niet.'
'Nee,' zei Tante Heleen bleekjes. 'Haha,' voegde ze er vreugdeloos aan toe. 'Dat kan al helemáál niet hè?' Ze friemelde nerveus met haar vingers. Vliegen op haar oude bezem, dat was toevallig precies waar ze van gedroomd had vannacht. En niet alleen vannacht... elke keer dat ze op de kast belandde, had ze dezelfde droom gehad. Ze zou toch niet echt...?