Half in de maat?

En nou kregen ze nog ruzie ook. Om de meest onbenullige reden.
Om een ijsje.
Het gebeurde op een warme zondagmiddag. Kymbyrly had haar zakgeld gekregen en ze was meteen naar Marit gelopen, want ze wilde trakteren op ijsjes.
Ze had net genoeg geld voor 1 waterijsje en 1 super-choco-slagroom-hoorn.
Ze nam zelf het waterijsje, en de super-choco-enzovoorts was voor Marit.
'Wat krijgen we nou?' vroeg Marit wantrouwig. 'Waarom geef je mij die grote choco?'
'We zijn toch vriendinnen?' antwoordde Kymbyrly.
'Ja,' zei Marit. 'En? Dus? Waarom krijg ik dan de choco?'
'Nou zeg,' zei Kymbyrly, 'ik probeer alleen maar aardig te zijn, hoor!'
Maar dat geloofde Marit niet. Zó aardig, dat zou ze zelf nooit doen. Dus Kymbyrly had er vast een bedoeling mee. Maar wat? Wacht eens even... 'Probeer je mij soms vet te mesten? Hè? Zo van: eet jij die grote choco maar, dan word je lekker dik en dan kun je niet meer balletten. Dat is het, hè? Je bent zeker bang dat ik net zo goed word als jij, en dat ik voortaan alles mag voordoen van de juf! Dat ik alle solo's mag dansen!'
'Nou jaaa!' zei Kymbyrly verontwaardigd. 'Denk je soms dat het leuk is, om altijd maar vooraan te moeten staan? Ik moet al die solo's uit m'n hoofd leren! Ik moet alles alleen doen, terwijl ik juist jouw vriendin wil zijn. Ik zou het liefste gewoon, net als jij, achterin staan en zo'n beetje half in de maat mee-hupsen.'
'Meehupsen?' krijste Marit. 'Half in de maat!?'

Oei, dacht Kymbyrly. Dat had ik beter niet kunnen zeggen.