Hoe dieper, hoe viezer

En het was winter en alles wat nat was, was half bevroren. Even voor de duidelijkheid: de blaadjes waren dus nat.
Al snel deden Olle's vingers pijn van de kou en even later voelde hij ze niet meer.
Maar hij groef dapper door. Langzaam maar zeker ontstond er een soort holte in de geweldige bladerberg.
'Eh, kabouter,' zei Olle na een tijdje, 'ik weet niet of dit nou wel zo'n goed idee was. Hoe dieper ik graaf, hoe viezer het wordt. Ik kom ook allemaal regenwurmen tegen en zo. De blaadjes hier binnenin zijn half verrot. Zal ik maar ophouden?'
Maar de kabouter glimlachte hem bemoedigend toe: ga maar door.
Dus hij ging door.
De holte werd een hol, het hol werd een gang.
Opeens merkte Olle dat zijn vingers pijn deden. Er zat weer gevoel in! Na een tijdje waren ze zelfs niet koud meer.
Het was warm hier, binnen in de bladerberg. De winterkou kon niet door de dikke laag bladeren heen.
Bovendien, maar dat wist Olle niet, worden planten warmer als ze gaan rotten. Een heel klein beetje maar. De warmte van een enkel blaadje kun je met de fijnste thermometer nauwelijks meten.
Maar de warmte van honderden duizenden blaadjes bij elkaar, dat is net een kachel.
Olle kroop naar buiten om de kabouter op te halen. Nu zou zijn kleine vriendje kunnen rusten, in een warm bedje van bladeren, en dan kon zijn arme voet genezen.
Hij pakte de kabouter voorzichtig in zijn armen en droeg hem naar het binnenste van de berg. Daar legde hij hem voorzichtig te rusten. Word maar snel beter, kabouter!

Toen gebeurde er iets afschuwelijks. Met een verschrikkelijk geritsel stortte de gang in. De gang naar buiten.