Die hele speciale kabouter-glimlach

Wanhopig keek Olle zijn kabouter aan. De kabouter glimlachte.
Iedereen die wel eens een kabouter gesproken heeft, weet dat kabouters een hele speciale glimlach hebben. Een glimlach die betekent: maak je geen zorgen, vriend, ik ben er ook nog... en ik kan toveren! Ik hoef maar met mijn vingers te knippen en dan staat hier meteen een heel leger van kabouters, of van pluizige bosdiertjes, en die klaren jouw klusje in minder dan geen tijd.
Dat betekent die glimlach, die hele speciale kabouter-glimlach.
En dat was niet de manier waarop Olle's tuinkabouter nu glimlachte.
Hij lachte die andere glimlach. De glimlach die betekent: Tja jongen, het lijkt een onmogelijk taak, maar je moet gewoon je best doen. En dan straks, als het af is, als je je vingers niet meer voelen kunt, als al je spieren pijn doen, als je huilt van uitputting en ellende – dan zul je iets geleerd hebben. Iets over volhouden, en dat je alles kunt als je het echt wilt. En hoe fijn het uitrusten is als je je helemaal het schompes hebt gewerkt. Of zoiets. Je zult een beter, sterker mens zijn als dit karwei voorbij is.
Tenminste, dat hoop ik voor je.
Dan heb je d'r nog wat aan.
Misschien zul je alleen maar vermoeider zijn; dat kan natuurlijk ook. Dan is dat pech voor jou. Ik ga je in elk geval niet helpen.
'Aan de slag dan maar,' zuchtte Olle, en hij begon met blote handen te graven in de gigantische bladerhoop.
Het was een verschrikkelijk karwei, want de blaadjes lagen los op elkaar. Telkens als Olle een handvol blaadjes weghaalde, gleden er ritselend twee nieuwe handenvol voor in de plaats.