het gaat je niet om ... om mij...!

Daar moest het konijn om lachen. Niet zachtjes giechelen, zoals een meisje giechelt wanneer ze een zoen wil, nee, bulderend lachen. Als een zeeman die de storm uitlacht. 'Een kusje,' gierde Esmeralda, 'een kusje, haha! Waarom in 's hemelsnaam zou ik een kusje van jou moeten krijgen?'
'Om... om u te redden,' stamelde ridder Danzibal. 'Gewoon, redden. Zo gaat dat toch, met betoverde prinsesjes? Je geeft ze een kus en ze veranderen terug. Dan trouw je met ze en je krijgt de helft van het koninkrijk. Dat weet toch iedereen?'
Esmeralda keek naar de grond. 'Oh,' zei ze zachtjes. 'De helft van het koninkrijk. Dus dáár is het je om te doen. Het gaat je niet om... om mij...' Het leek of het konijntje zou gaan huilen.
Ridder Danzibal wilde op zijn knieën vallen om haar te zweren dat het wél om haar ging, dat hij zelfs met haar wilde trouwen als hij er een half koninkrijk voor weg moest geven.
Maar ja, waar moest hij zo snel een half koninkrijk vandaan halen?
Er daalde ene ongemakkelijke stilte neer aan de voet van de oude klokkentoren.
Het leek nog steeds of het konijn het op een grienen zou zetten. Maar vanuit haar ooghoeken keek Esmeralda de ridder ondeugend aan. Er was een twinkel in haar oog die niks met huilen te maken had. Een tijdje keek ze vol verwachting naar de ridder. Alsof ze toch nog op een kusje hoopte.
Maar er kwam geen kusje.
'Ach,' zei ze tenslotte, 'het leven van een prinses is geen pretje hoor. Eigenlijk. Nooit buiten spelen, nooit rennen of gillen... Altijd beleefd knikken en wuiven, en als je later groot bent doe je dat nog steeds. En als je geluk hebt mag je af en toe een lintje doorknippen. Saai! Dan blijf ik liever konijn, hoor!'