Niets minder dan een kroontje!

'Een kroontje!' zei Esmeralda met plechtige nadruk. 'De vlek op mijn kruin heeft de vorm van een kroontje.' Ze knikte ernstig met haar kopje, alsof ze wilde zeggen: jazeker, een kroontje, niets minder dan een kroontje!
'Niet zo knikken,' zei ridder Danzibal, 'hoe kan ik die vlek nou bekijken als je knikt?'
Gedwee hield het konijn haar kopje stil.
'Jjjjja...' zei Danzibal aarzelend. 'Nu je het zegt... als ik er zo'n beetje schuintjes naar kijk, met mijn linkeroog halfdicht - en mijn rechteroog helemaal dicht - en als ik ondertussen heel hard aan kroontjes denk... en alsmaar tegen mezelf zeg van: het is een kroontje, sukkel, zie je dat dan niet, een kroontje, kijk dan... ja, dan zou ik er best een kroontje in kunnen gaan zien. Op den duur.'
'Precies,' zei Esmeralda. 'Een kroontje. En wie hebben er kroontjes?'
'Aardbeien,' zei Danzibal zonder aarzelen. Want die groene blaadjes bovenaan, dat heet een kroontje. Daar wist Danzibal alles van, want hij had op zijn twaalfde drie maanden op een aardbeien-boerderij gewerkt, om zijn eerste zwaard bij elkaar te verdienen.
Esmeralda gilde oorverdovend: 'Nee! Ongelooflijke malloot! Natuurlijk geen aardbeien! Prinsessen, die hebben kroontjes. En als je ze betovert, dan tover je hun kroontjes mee. Dat worden kroonvormige vlekjes op hun hoofd, en daaraan kun je zien wat ze eigenlijk zijn.'
'Goh,' zei Danzibal. 'Nooit geweten. Zo leert een mens altijd weer wat nieuws. Zo. Dus als ik het goed begrijp, ben jij een betoverde prinses. Enneh..is het nou de bedoeling dat ik jou...'
'Zeg maar u' sprak Esmeralda hooghartig. 'Ik ben van koninklijken bloede, immers.'
'Nou goed dan, U. Is het de bedoeling dat ik u een... een...'
'Een wat?'
'Een kusje geef?' vroeg de ridder blozend.