niet zo'n luisterding

Dokter Knieve was zo scherp en zo hard als een mes. Hij leek helemaal niet op een dokter: geen geleerde priem-oogjes, geen dure dokterskleren, geen kistje met kruiden, zalfjes en verband. Ook niet zo'n luisterding voor in je oren en geen witte jas, maar dat had geen enkele dokter in die tijd. Ze hadden een voorschoot over hun nette pak, zo'n leren schort, meestal vol roestbruine vlekken. Bloedvlekken.
En in plaats van een luisterding: een zaag. Want vroeger luisterden dokters niet naar je hoest; ze zaagden gewoon je been eraf.
Wat heel fijn was, als je been ziek was. Maar tegen de hoest hielp het niet.
Dokter Knieve had geen schort en geen zaag.
Dat wil zeggen: hij had ze wel, maar hij gebruikte ze alleen op het moment dat hij ze werkelijk nodig had. Als er wat te zagen viel.
Dan zag je, dat hij een dokter was. En wat voor één!
Zijn staalblauwe ogen zagen meteen wat er aan de hand was. Dan klapte hij in zijn handen, en meteen verscheen er een knecht met de schort en de zaag. Dokter Knieve deed zijn schort aan, nam zijn zaag ter hand en voor de patiënt wist wat hem overkwam, lag zijn been er al af. Hij had nog niks gevoeld, de patiënt, en hup daar had hij zijn been in zijn armen. En dokter Knieve verbond het stompje. Vakkundig, want Dokter Knieve was de beste dokter ter wereld. Niet alleen als het aankwam op benen zagen, maar gewoon: in alles de beste.