Donzige schoudertjes

'Hier is het,' zei het konijn plechtig.
'Weet je 't zeker?' hijgde Baron Roodschild.
'Natuurlijk weet ik het zeker!' snauwde het konijn. 'Wat denk je dat ik ben? Één of andere debiele eekhoorn? Zo één die z'n eigen nootjes niet meer kan vinden? Nee, meneertje, ik ben een konijn! En niet zomaar een konijn, ik ben het aller-, aller-...' Ze stikte bijna in haar eigen woorden, zo woedend was ze. Ze keek alsof ze zó een boom doormidden kon stompen.
'Eh... inderdaad ja,' zei de baron, 'een konijn, dat ben je, en anders niks. Maar dit is zo'n rare plek voor een Toversmid.'
Esmeralda haalde haar donzige schoudertjes op. 'Toch is het hier,' zei ze. 'Graag of niet.'
Goed goed, deed de baron en hij klauterde langzaam het hol in. Naar beneden.
'Hee!' riep Esmeralda verontwaardigd, 'kan er geen bedankje meer af?'
De baron krabde zich achter de oren. 'Jij wilde mij toch juist bedanken? Vanwege dat gedoe met die vos? Daarom bracht je me nou juist hierheen!'
'Ja,' zei Esmeralda met een lief stemmetje, 'maar ik zou zo graag een paar robijnen, of smaragden...' Ze wees met een zielig pootje naar de derde zak van de Baron.
'Niks ervan,' zei Baron Roodschild, en hij verdween het gat in.
De onderaardse duisternis tegemoet.