Verwaande baby-bontjas

'Wat ik ben?' snoof Esmeralda. 'Dat zal ik jullie eens vertellen. Ik zal jullie eens precies vertellen wat ik ben. Ik ben het Grote Konijn, ik ben het konijn dat in alle geschiedenisboekjes zal komen omdat ik zulke wonderbaarlijke dingen zal beleven en zulke roemruchte daden zal doen. Ik ben het konijn dat alle schoolkinderen straks uit hun hoofd moeten leren.'
'Ooooh,' zuchtten haar broertjes en zusjes, 'Is dat echt waar, ben jij dat, wat een eer! Wat een eer dat we naast jou mogen liggen bij dezelfde mama!'
'Niks eer,' zei Esmeralda snibbig. 'Denk maar niet dat ik hier nog lang blijf liggen. Ik ga de wijde wereld in! Ik vertrek, en als jullie ooit nog van me willen horen zullen jullie de krant moeten lezen want daar kom ik in.' En ze vertrok.
Toestanden! Lawaai! Gedoe! Alle broertjes en zusjes zetten het op een gillen. Sommigen riepen van 'denk maar niet dat we die krant gaan lezen, verwaande baby-bontjas!' Anderen zetten het op een huilen. De meesten riepen in paniek: 'Niet doen, Esmeralda! Je zit nog in je babyvachtje, er past nog geen gras in je buik, je moet nog melk! Je kunt maar nauwelijks lopen! Je oogjes zijn nog niet eens open!'
Maar Esmeralda ging.
Ze kroop moeizaam voort met haar buikje over de grond, afschuwelijk traag. Voortdurend stootte ze haar neusje, want ze zag niks.
O, dachten de broertjes en zusjes, o, wat moet dat worden op de grote heide buiten het hol? De grote heide waar Vos rondwaart, en waar de stille Buizerd en Uil door de lucht sluipen? Hoe moet ze dat overleven?