Het was koud hier, veel kouder dan buiten, en vochtig was het ook. Dat vond de baron allemaal niet erg. Buiten was het warm en dat was veel erger. Hij had een heel eind gelopen, kilometers en kilometers, en al zijn vette baronnenvlees had hij mee moeten slepen. Kilometers en kilometers. Stap voor stap. Door de felle zon.
Dus een beetje kou en duisternis waren meer dan welkom.
De gang liep steil naar beneden. Je moest goed uitkijken waar je liep, want soms was het opeens geen gang meer maar een trap. Soms waren er zijgangen of kamertjes of trapjes omhoog, maar Baron Roodschild bleef netjes rechtuit lopen. Steeds verder de diepte in.
Zijn door-gezweten baronnenkleren plakten koud aan zijn rug. Hij begon te huiveren. Het was niet leuk meer zo onderhand, en bovendien begon hij geluidjes te horen. Zachte geluiden van glibberdieren, die in het vochtige donker langs de muren en over de trappen gleden. Hij kon ze niet zien; waren ze groot of klein? Schuw of hongerig?
Nee, het was echt niet leuk meer zo onderhand.
Net toen hij besloten hgad om om te keren en die hele Toversmid verder maar te vergeten, zag hij een lichtje.
Hij was aangekomen bij de grot van de Toversmid
dinsdag 15 juni 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten