Zonder vrees kroop Esmeralda, centimeter voor centimeter, naar de uitgang van het hol. Het ging steeds beter, steeds sneller. Nog voor ze buiten was, lukte het haar om op te staan. Heel wankel en wiebel - maar ze stond.
Haar pootjes waren d'r eigenlijk nog niet helemaal klaar voor, dus ze bogen krom en helemaal recht groeiden ze nooit meer. Maar Esmeralda vond dat niet erg. Zie je wel, dacht ze, ik kan het wel! Ik kan lopen. En dan kan ik natuurlijk ook rennen. En grasjes eten en mijn oogjes open doen. Ik kan alles! Het enige wat je nodig hebt is wilskracht. En een beetje oefening.
Ze pakte haar oogleden vast met beide pootjes en wurmde haar linker oogje open.
Makkelijk ging het niet, want haar oogje was er nog niet helemaal klaar voor. 'Ik kan het wél,' mompelde Esmeralda. 'Als ik maar wil.' En jawel, haar oogje ging open.
En plotseling werd de wereld geboren.
Zo prachtig! Zo verbazingwekkend!
De lucht was helder blauw en de heide was zo paars dat het haast pijn deed.Want het was augustus, en dan bloeit de heide paarser dan paars.
Alles was licht en kleur.
En alles is veel.
Teveel voor het onaffe oogje van Esmeralda. Het ging een beetje stuk - niet heel erg hoor, een beetje maar. Ze kon er nog wel mee kijken maar ze zag alles wazig tot het eind van haar dagen
Esmeralda vond dat niet erg. Ze ging heerlijk in het zonnetje zitten en knabbelde op een grasje.
En dat had ze beter niet kunnen doen.
dinsdag 22 juni 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten