De koninklijke eendjes

De koning vond het maar niks.
'Drie boterhammetjes?' gromde hij. 'Drie boterhammetjes met jam? Even voor de zekerheid...' Hij stak drie vingers omhoog. "Zoveel boterhammetjes dus?'
Pjum de lakei knikte bevend.
'En de rest?' bulderde de koning, 'Waar is de rest? Dit is een paleis, drommels nog aan toe! Een paleis! Wie heeft er nou ooit gehoord van een paleis zonder boterhammen? Waar is de rest, vraag ik je?' Onrustbarend paars was de koning, en zijn ogen leken wel gloeiende kooltjes. De arme Pjum zag in gedachten zijn eigen hoofd over het koninklijke plein rollen.
Hij viel op zijn knieën en smeekte: 'Genade, majesteit! Ik kan er niets aan doen! Uw vrouw heeft ze op gegeten, ik bedoel hare majesteit de koningin heeft al het brood...'
'Wat!?' ontplofte de koning. Wat zijn dat voor een leugens? Hoe kan de koningin al het brood in een heel paleis opeten?'
'Neenee, majesteit,' beefde Pjum, 'niet alles, alleen de koninklijke broodjes. En de fijne vleesjes en zo.'
'En de rest?'
'Welke rest?'
'Er is toch wel meer brood hier? Wat eten mijn lakeien anders?'
'Oh, op die manier. Ja. Ja, er is natuurlijk ook lakeienbrood.'
'En waar is dat gebleven?'
'Eh... in de lakeien, majesteit. En de rest is aan de vogeltjes gevoerd. Aan de eendjes in de hofvijver.'
De koning werd nu kalm. Heel, heel kalm. Pjum beefde nog harder dan eerst.
'Juist,' zei de koning. 'De eendjes. Hm. De koninklijke eendjes in de hofvijver. Zo, zo. Weet je wat jij gaat doen?'