Niet, zeg ik je!

'Hoe kan dat nou?' foeterde de koning. 'Hoe kan het ontbijt nou op zijn? We wonen hier in een paleis, toch zeker? We hebben toch kelders en voorraden en zo? Als het goed is moeten we maanden vooruit kunnen. Of stel je voor dat de Sultan van het Zuiden opeens op de stoep staat. Moeten we dan zeggen: sorry, maar we hebben niks lekkers in huis? Wat een afgang zou dat zijn! Neenee, beste lakei, het ontbijt is niet op. Niet, zeg ik je! Dat beslis ik. Bij deze. En ik ben de koning dus wat ik beslis, dat ís zo. Als je goed zoekt is er heus nog wel ontbijt. Aan het werk, vent!'
De lakei ging aan het werk. Hij zocht en zocht, hij zocht zich het schompes, maar alles fijne vleesjes en kaasjes waren al verorberd door de vraatzuchtige koningin.
Er waren alleen nog de mindere kaasjes. En pekelvlees. Daar durfde de lakei niet mee aan te komen.
Jam! dacht hij opeens. Jam hebben we nog zat!
En zo was het ook. Maar er was geen brood. Omdat het al zo laat was, had iedereen al ontbeten. Het brood dat niet op was gegaan, was aan de vogeltjes gevoerd.
Er stond in de keuken nog één enkel bordje, met een theedoek erover. Daaronder lagen drie boterhammetjes, van het grofste roggebrood. Die waren eigenlijk voor Olle, het zoontje van de knecht van de tuinman. Olle moest elke dag in de tuin werken, en wel zo hard dat hij 's morgens niet eens tijd had om te ontbijten.
't Is wel sneu, dacht de lakei. Als ik deze boterhammetjes meeneem, dan heeft Olle niks meer. Maar als ik ze niet meeneem, heeft de koning niks.
En de koning kun je beter niet boos maken.
Jammer voor Olle!
De lakei griste de drie boterhammetjes van het bord en holde naar de eetkamer.