Welverdiende rust

Er kon geen enkele twijfel aan zijn: niet één van de lakeien was zo lui als Pjum. Je kon het hele paleis drie keer ondersteboven keren en binnenstebuiten erbij: nergens zou je een ergere luiwammes vinden. Zelfs Labbel, de knecht van de tuinman, die de hele dag op zijn kont zat onder het afdakje en kaartte met de tuinman en de keldermeester, deed nog wel iets.
Namelijk: kaarten. En stiekem de wijn uit de koninklijke kelders opzuipen.
Dat is niet veel, maar het is heel wat meer dan wat Pjum deed. Die lag op bed en sliep van de vroege ochtend tot in het holst van de nacht. Alleen als de nacht op zijn allerdonkerst was, kwam hij even naar buiten. Dan sloop hij naar de keuken, waar het werk-rooster hing. Dat was een groot vel papier, waarop de Hoofdlakei schreef wie er wat moest doen elke dag. De koning had honderden lakeien, dus niemand kon het allemaal bijhouden als dat grote papier er niet was.
Nu kon Pjum, toevallig, heel precies het handschrift van de Hoofdlakei nadoen.
Hij sloeg aan het gummen en schrijven en veranderen, totdat het net leek alsof hij zich de afgelopen maand helemaal te pletter had gewerkt en nu eens één dagje mocht genieten van zijn welverdiende rust. Dat deed hij elke nacht opnieuw, zodat het elke dag net leek alsof hij juist die dag vakantie had.
Elke dag vakantie!
Ja, Pjum had het goed voor elkaar.
Na zijn sluwe gummen laadde hij een dienblad vol met de heerlijkste hapjes die hij in de hele koninklijke keuken vinden kon en sloop weer naar boven. Op zijn kamertje vrat hij zich vol en daarna stapte hij weer in zijn bed, dat warempel nog warm was want hij was er hooguit twintig minuutjes uit geweest, alles bij elkaar.
Niemand merkte het, dat er ergens in een kamertje een lakei was die helemaal niets deed. Pjum vond het wel best. Hij vond dat hij een schitterend baantje had.
Maar er kwam natuurlijk een dag, dat er aan zijn luie leventje een einde kwam.