Op? Op!

'Je moeder is ziek, ben ik bang,' zei koning Ulfius. 'Ze komt niet ontbijten vandaag.'
'Dat had ze dan wel eerder mogen zeggen,' monkelde Elaine. 'Nou hebben we drie kwartier voor niks zitten wachten.'
'Nou ja,' zei de koning, 'laten we maar gauw beginnen. Ik had verdorie al lang aan het regeren moeten zijn.' Hij klapte in zijn handen en er kwam een lakei binnen met een groot, leeg dienblad.
De koning keek ernaar.
De lakei keek er ook naar.
De koning en de lakei keken elkaar aan.
'Zie jij wat ik zie?' vroeg de koning.
'Nee sire,' antwoordde de koning, 'want ik zie u en u ziet mij. En wij zijn twee heel verschillende dingen.'
'Ja, gelukkig wel, zeg,' glimlachte de koning.
'Hoezo?' vroeg de lakei een beetje beledigd. 'Lijkt het u dan zo verschrikkelijk om mij te zijn?'
'Nou, neu,' suste de koning, 'maar als ik een lakei was, dan deden de mensen niet meer wat ik zei, he? En dat regeert zo lastig.'
'Ik heb honger,' zei Elaine. 'Waar blijft het ontbijt?'
'Dat wilde ik eigenlijk ook vragen,' knikte de koning. 'Waar blijft het ontbijt? Normaal gesproken staat het op jouw dienblad. Maar nu niet. Waar is het?'
'Het is op, sire.'
'Nou moet je me niet voor de gek houden,' bromde de koning. 'Het staat er helemaal niet op. Er staat niks op. Dat is nou juist het probleem.'
'Het staat nergens op,' zei de lakei, 'het is op.'
'Op?' vroeg de koning ontzet.
Op, knikte de lakei. Helemaal op.