Als je maar lang genoeg dóóreet

Het ontbijt werd gebracht, een waanzinnig luxe ontbijt met niet alleen de allerfijnste kaasjes en vleesjes, maar met taartjes en bonbons en vier soorten vruchtensap, hoewel het winter was en er nergens vruchten groeiden. De koningin nipte eens van dit en knabbelde zachtjes aan dat, heel deftig, zonder te schrokken, smakken of slurpen. Maar hoe rustig en beschaafd ze ook at - als je maar lang genoeg dóóreet komt ook aan het grootste ontbijt een einde.
Na anderhalf uur van vastberaden smikkelen was er geen kruimeltje meer te vinden in de koninklijke slaapkamer.
De koningin zonk tevreden achterover in de kussen en trok de dekens tot haar kin. Ze draaide een beetje naar links en een beetje naar rechts, net zo lang tot ze lekker lag, en ze sloot haar ogen voor een kort slaapje. Want een dutje om negen uur 's morgens, dat breekt de dag zo lekker.
Juist op dat moment kwam de koning de kamer binnen.
'Eh... popje?' vroeg hij voorzichtig. 'Ben je wakker?'
'Nee,' zei de koningin. 'Eh, ik bedoel: ik hoor je niet want ik slaap. En het lijkt misschien alsof ik nu iets zeg, maar eh eh ik eh ik praat in mijn slaap.'
'Juist ja,' zei de koning. 'Ik wilde eigenlijk vragen of je zometeen kwam ontbijten. Elaine en ik zitten al drie kwartier te wachten en we krijgen een beetje honger zo onderhand.'
Met een tragisch gezicht hees hare majesteit zich overeind.
'Eten!' riep ze wanhopig. 'Is dat dan het enige waar jullie aan denken? Ik ben ziek! Zie je dat niet? Je eigen vrouw, haar eigen moeder ligt doodziek in bed, maar meneer en zijn dochter kunnen niks anders verzinnen dan likkebaardend naar hun ontbijtbordjes te gaan zitten staren! Ik zou er kótsmisselijk van worden als ik niet al ziek was. Maar dat ben ik wel. Jullie ontbijten maar zonder mij.'
En dat deden ze.