Meisjes en Marrokanen

Die avond gingen de jongens naar de oude fabriek.
De meiden wilden niet mee.
'Nee,' zei Michael, 'meiden, dáár heb je wat aan als je een dief gaat vangen.' Ze liepen over de met gras begroeide rails. Vroeger had hier een klein treintje gereden, dat allerlei spullen naar de fabriek bracht. In de fabriek werden dan van die spullen weer andere spullen gemaakt en die gingen met het treintje weer weg. Heel eenvoudig.
'Wat maakten ze hier eigenlijk?' vroeg Bob.
'Geen idee,' antwoordde Deco ongeïnteresseerd. 'Dikke zwarte rookwolken, voornamelijk. Maakt het wat uit?'
'Nou ik vroeg me af wat een dief te zoeken heeft in een lege fabriek.'
'Duh,' zei Michael. 'Hij heeft er niks te zoeken. Hij komt niks halen, hij komt iets brengen. Hij gaat natuurlijk zijn buit verstoppen.'
Dat was slim bedacht! Bob en Deco waren er even stil van.
En in die stilte hoorden ze: 'Joehoe! Waar zijijijn jullie?'
Het was Kymbyrly, die zich bedacht had en toch mee op boevenjacht wilde.
'Nee,' zei Deco. 'Boevenjacht is niks voor meisjes.'
'Dat mag je niet zeggen, volgens mij,' zei Bob. 'Vanwege dat het discriminatie is.'
'Ach welnee man. Discriminatie is met Marrokanen en zo.'
'Oh,' zei Kymbyrly verontwaardigd, 'en waarom mogen Marrokanen wel discriminatie hebben, en ik niet?'
Michael knikte bedachtzaam. 'Meisjes hebben ook recht op discriminatie. Want als Marrokanen het wel krijgen, en meisjes niet, dan is dat óók weer discriminatie.'
'Ja,' zei Kymbyrly. 'Dan zijn wij twee keer de... eh...'
'De pineut,' hielp Michael.
'Ja, dat bedoel ik. Dan zijn wij dubbel de pineut.'
Dat wilde niemand op zijn geweten hebben. Er werd besloten dat Kymbyrly door Deco was gediscrimineerd. Hij moest sorry zeggen.
'Sorry.'
En ze mocht mee op boevenjacht.
Ze waren inmiddels aangekomen bij hun hut tussen de struiken. Ze kropen alle vier naar binnen, maakten het zich gemakkelijk en begonnen te wachten. Op hun dief. Die niet kwam. Uren- en urenlang niet. Zelfs niet toen het donker werd.